جلبک اسپیرولینا سیانوباکتر فتوسنتز کننده ای است که در بسیاری از کشورهای گرمسیری و نیمه گرمسیری و مناطق معتدله به منظور تغذیه انسان و حیوانات بصورت تجاری کشت داده شده است. این محصول تجاری بدلیل مواد مغذی با ارزش، به عنوان منبعی غنی از پروتئین و ویتامین هاست که در صنعت داروسازی، مواد غذایی و شیمیایی مورد استفاده قرار می گیرد.
امروزه تولید تجاری اسپیرولینا در مکزیک، تایوان، تایلند، کالیفرنیا، هند، ایتالیا، ژاپن بخوبی انجام می شود و محصول خشک شده آن مورد استفاده های فراوانی دارند. تولید جلبک اسپیرولینا در مقیاس بزرگ در سیستم های باز، سیستم های لوله ای بسته و فتوبیوراکتورهای استوانه ای انجام می شود.
جلبک ها گروه متنوع و ساده شبه گیاهی هستند که برای ذخیره انرژی فتوسنتز می کنند. هر چند در تقسیم بندی سنتی به عنوان گیاهان دسته بندی شده بودند ولی آنها حد واسط باکتری ها و یوکاریوت ها هستند. جلبک ها از تک سلولی تا چند سلولی با ساختار نسبتا پیچیده (علف های دریایی) دیده می شوند. همه آنها فاقد برگ، ریشه، گل و سایر اندام های ساختمانی گیاهان عالی تر هستند.
گونه های جلبک های تجاری
گونه های کلرلا، اسپیرولینا و دونالیلا از جلبک های تجاری هستند که به وفور تولید می شوند زیرا برای رشد نیازبه محیط خاصی ندارند و می توانند در هوای باز بدون حضور آلاینده ها یا سایر جلبک ها و آغازیان کشت داده شوند.
کلرلا بخوبی در محیط کشت غنی از مواد شیمیایی رشد می کند، دونالیلا در شوری بسیار بالا رشد می کند و اسپیرولینا برای رشد نیاز به محیط با pH بیش از 8 و شور دارد. هرچند در آب شیرین هم رشد می کند. جلبک اسپیرولینا می تواند در فاضلاب رشد کرده و با چرخه مواد مغذی تولید پروتئین بکند و آلاینده های معدنی و مواد زائد را حذف کند.
فاکتورهای دیگری که برای پرورش مورد نیاز است شامل شرایط زیستی، هزینه زمین، کارگر، انرژی آب، مواد مغذی، دما و انواع محصول نهایی است. جلبک ها در مقیاس های مختلفی پرورش می یابند که بسته به ویژگی های اساسی آنها از جمله نیاز به نور، دما توانایی حفظ کشت تک گونه ای را دارد.
ترکیب شیمیایی جلبک اسپیرولینا نشان می دهد که می توان از این سیانوباکتر به عنوان غذای مناسب برای انسان و دام استفاده نمود حدود 50 تا 70 درصد از وزن خشک آن را پروتئین تشکیل می دهد البته میزان پروتئین بستگی به شرایط کشت و پرورش و نوع آن دارد.
اکولوژی و زیستگاه جلبک اسپیرولینا
این جلبک در همه جا از جمله خاک های مرطوب، آب شور، لب شور، شیرین و … یافت می شود. استخرهای آب شیرین و دریاچه هایی که قلیایی تر هستند و دارای پی اچ 8 تا 11 می باشند مناسب تر از دریاچه های با pH معمولی هستند.
توانایی اسپیرولینا برای رشد در محیط های قلیایی و گرم بسیار زیاد است به همین دلیل موجودات آلوده کننده نمی توانند در این محیط رشد کنند. برخلاف اجتماعات میکروبی، یکی از تمیزترین میکروارگانیسم ها و از غذاهای استریل طبیعی است. همچنین در آبهای با دمای بالا هم رشد می کنند.
گونه هایی که خاص مناطق بیابانی هستند وقتی استخرها بدلیل تابش شدید آفتاب دچار تبخیر می شوند آب خود را از دست داده و در دمای 70 درجه سانتیگراد به مرحله خفتگی روی صخره ها می رسند. در شرایط خفتگی، جلبک سبز آبی بطور طبیعی به رنگ سفید یخ زده در آمده و طعم آن شیرین می شود.
بدلیل توانایی سازگاری بالای اسپیرولینا ارزش مواد مغذی آن در شرایط سخت هم حفظ می شود. مقایسه چند دریاچه از نظر فلور جلبکی نشان داده که در pH، شوری و قلیایت بالا، جلبک اسپیرولینا گونه غالب است.
مواد مغذی اسپیرولینا
بطور کلی جلبک های سبز _ آبی، خصوصا اسپیرولینا دارای ساختار ابتدایی با سلول های ذخیره ای کشیده و تکثیر غشاء سلول می باشند، اما غنی از ریبوزوم است. آرایش اختصاصی ترکیبات سلولی اجازه فتوسنتز سریع و تشکیل پروتئین را می دهد.
فقدان دیواره های سلولی سخت باعث جذب راحت و سریع پروتئین اسپیرولینا در موجودات مصرف کننده می شود. ترکیبات شیمیایی آن نشان می دهد که ماده غذایی مناسبی برای انسان و حیوانات به عنوان منبع غذایی طبیعی است. غنی از پروتئین، بتا کاروتن و اسید گامالینولنیک است.
این جلبک منبع مناسبی برای مواد مغذی است و باعث جلوگیری از سوء تغذیه در کشورهای در حال توسعه است. از دید غذایی مهمترین اجزای اسید چرب اسپیرولینا، اسید لینولئیک و اسید گاما لینولنیک می باشد که 1/24 و 1/4 وزن خشک موجود را تشکیل می دهند.مقادیر ویتامین اسپیرولینا در جدول زیر آمده است :
| جدول مقادیر ویتامین جلبک اسپیرولینا |
|
| ویتامین | میلی گرم در کیلوگرم وزن خشک |
| بتاکاروتن (پروویتامین A) | 1700 |
| سیانوکوبالامین (B12) | 1/6 |
| د _ کلسیم پانتوتنات | 11 |
| اسید فولیک | 0.5 |
| اینوزیتول | 350 |
| نیاسین (B3) | 118 |
| پریدوکسین (B6) | 3 |
| تیامین (B1) | 55 |
| توکوفرول (E) | 190 |
| بیوتین (B2) | 46 – 30 |
| پانتوتنات | 25 – 4/6 |
| ویتامین C | به مقدار بسیار کم |
ارزش غذایی جلبک اسپیرولینا عبارت است از :
- پروتئین : ساده ترین روش ارزیابی پروتئین ها، اندازه گیری میزان کارایی پروتئین است. پروتئین بستگی به روش خشک کردن نیز دارد. مقادیر پروتئین که با استفاده از نور خورشید خشک گردیده است از سندسموس خشک شده به روش فریز کردن، متفاوت می باشد.
- ویتامین ها : اطلاعات موجود میزان بالای ویتامین A و B12 را در آن نشان می دهد. همچنین از نظر پیش ساز ویتامین A (رنگدانه های کاروتنوئید) غنی است که بعدا به ویتامین A تبدیل می شود.
- رنگدانه ها : رنگدانه های اسپیرولینا در صنایع دارویی و غذایی کاربرد دارند. رنگدانه آبی، فیکوسیانین در ژاپن برای رنگ مواد غذایی استفاده می شوند. در حال حاضر رنگ های مصنوعی با رنگ های طبیعی جایگزین می شود و ریز جلبک ها بزرگترین منبع کلروفیل هستند و کلروفیل اسپیرولینا برای این کار بسیار مناسب است.
خواص دارویی
این خواص طبق تحقیقات عبارتند از :
- درمان زخم ها را تسریع می بخشد و متابولیسم پوست را تسریع نموده و از پوسته پوسته شدن آن جلوگیری می کند.
- دارای خاصیت ضد توموری می باشد.
- جلبک اسپیرولینا حاوی مقدار زیادی اسید گاما لینولئیک به عنوان یک اسید چرب ضروری و پیش ساز پروستاگلندین های بدن است.رژیمی که در آن این اسید چرب وجود دارد می تواند به بهبود آرتروز، چاقی، بیماری قلبی و کمبود روی کمک نماید.
- بخش محلول در آب اسپیرولینا در پائین آوردن سطح گلوکز سرم در گرسنگی های طولانی مدت موثر است. بخش غیرمحلول در آب اسپیرولینا، مانع از بالا رفتن سطح گلوکز در زمانیکه گلوکز بالاست میگردد.
- رژیم 2/8 گرم اسپیرولینا ، 3 بار در روز به مدت 4 هفته اثر بسیار چشمگیری در کاهش وزن بدن در بیماران چاق سرپایی می شود.
- مطالعات کلینیکی و پارا کلینیکی نشان داده که اثرات دارویی خاصی دارد از جمله : افزایش سیستم ایمنی بدن، افزایش لاکتوباسیل های روده، کاهش سمیت کلیه ناشی از فلزات سنگین و داروها، حفاظت از اشعه، کاهش هیپرلیپیدمیا و چاقی. سایر محصولات اسپیرولینا برای کاهش وزن و داروهای ترک اعتیاد بصورت فرموله شده در آمده است.
روش های کشت انبوه
ریزجلبک ها در شرایط کنترل شده در آزمایشگاه با کنترل دما، pH و سایر فاکتورها با صرف وقت بخوبی رشد می کنند. هرچند این سیستم ها بسیار کوچک در حد چند لیتر هستند و در صورت تلاش جهت بهینه کردن، هزینه بالایی می خواهد. کانالهای استخرهای باز کم عمق و عریض هستند.
استخرها مستطیلی با هواده پدالی و جریان چرخشی با سرعت یکنواخت برای مخلوط کردن آب است. برداشت براساس نیروی ثقلی و لرزش غربال ها از طریق فیلترهایی که به تناوب کار گذاشته شده ، صورت می گیرد. کیک مرطوب جلبک با اسپری خشک کن، خشک می شود.
کشت موفق در محیط بیرون نیازمند ساختار مناسب حوضچه که کارایی بالا، عملیات ساده، ارزان و بادوام می باشد. اندازه، شکل و مواد مورد استفاده در ساختمان و نوع هواده بکاربرده شده بستگی به شرایط محلی، مواد خام در دسترس و استفاده نهایی از توده زنده جلبک دارد.
تولید تجاری
اساس تولید جلبک اسپیرولینا بطور اختصاصی، نگهداری محیط کشت مداوم متناسب با تراکم مناسب جمعیت است. نگهداری و مراقبت موفق به اندازه ای باید باشد که بدون محدودیت رشد فقط اسپیرولینا بطور انحصاری رشد کند. مهمترین کار در تولید تجاری اسپیرولینا حفظ کشت تک گونه ای آن در سراسر سال می باشد.
مهمترین کار در این رابطه پیشرفت شرایط رشد است که از شرایط بهینه اسپیرولینا خیلی متفاوت نیست. نقصان مواد مغذی براحتی کنترل می شود و مهمترین عامل تنظیم دما است. دمای مناسب 35 تا 37 درجه است و دمای بیش از این باعث کاهش رشد و بروز آلودگی در محیط کشت است.
امروزه تولید تجاری اسپیرولینا در مکزیک، تایوان، تایلند، کالیفرنیا، ژاپن و اسرائیل بخوبی انجام می شود و محصول خشک شده آن مکمل غذایی ارزشمندی از نظر پروتئین، ویتامین و مواد معدنی است. نیاز اصلی رشد جلبک انرژی خورشیدی، آب، دی اکسید کربن و مواد مغذی آلی می باشد.
تولید انبوه آن نیازمند مناطق محصور ارزان برای رشد جلبک است. طراحی این مناطق محصور باید اقتصادی باشد. مشکلات فنی سه روش عمده باید در سیستم های تجاری کشت ریزجلبک ها در نظر گرفته شود :
- ساختار سیستم کشت مناسب. طراحی آن باید طوری باشد که نیازهای زیستی جلبک با ویژگی های فیزیکی سیستم طراحی شده در تعادل باشد
- نگهداری محیط کشت بصورت تک جلبکی آلودگی ها کیفیت محصول جلبک را کاهش میدهد.
- روش مناسب برای جداسازی توده از محیط کشت جلبک اسپیرولینا
تولید جلبک در سیستم های باز
طراحی پایه ارائه شده شامل کانال های کم عمق می باشد که پدال های چرخشی دارد و با ورقه های پلاستیکی (معمولا پی وی سی) از هم جدا شده است. مساحت استخرهای تجاری 5000 – 500 مترمربع است. این استخرها می تواند با مواد پلاستیکی شفاف سرپوشیده و یا بدون سرپوش باشد.
کشت اسپیرولینا و کلرلا نیاز به سیستم کانالی دارد که بخوبی طراحی شده و قابلیت آلوده شدن با سایر جلبک ها را نداشته باشد و این دو جلبک در حالت های کشت مقطعی یا نیمه مقطعی رشد می یابند که در فواصل خاصی مجددا بذر به استخرها اضافه می شود.
استخرهای باز تقریبا شبیه محیط طبیعی ریزجلبک هاست. رایج ترین طراحی برای استخرهای باز کانال هایی هستند که چرخ های پدالی آب را به گردش در می آورد و معمولا عمق آب 15 تا 20 سانتیمتر است.
محیط کشت نیاز به سیستم های چرخشی آب مثل سیستم های کانالی دارد تا رشد مناسبی داشته باشد و خطر رشد جلبک ها را کاهش دهد. مشکل استخرها در محیط باز تولید کمتر آنها و کنترل شرایط زیست محیطی است. سه نوع استخر باز برای جلبک تاکنون توسعه یافته است :
- استخرهای چرخشی با هواده بازویی چرخشی کشت جلبک اسپیرولینا
- استخرهای با اشکال مستطیلی به طور انفرادی و یا چندین واحد مرتبط با هم که هوادهی از طریق پدال های پروانه ای یا پمپ هوا تامین میشود.
- استخرها با ساختار شیب دار پرپیچ و خم و مخلوط شدن آب از طریق پمپ یا جریان ثقلی می باشد.
براساس ویژگی های جلبک، شرایط آب و هوای منطقه، هزینه آب و زمین سیستم خاصی انتخاب می شود. تولید کنندگان استرالیایی برای پرورش از استخرهای خیلی بزرگ استفاده کردند و چرخش آب فقط از طریق باد و جریان همرفتی بود. این روش باعث کاهش هزینه زمین و آب می شود.
استخرهای چرخشی پرورش
استخرهای چرخشی با قطر 45 متر در ژاپن و تایوان برای کشت جلبک اسپیرولینا در مقیاس بزرگ استفاده میشود. این استخرها ساختار سیمانی دارند که هزینه گرانی میخواهد و مصرف انرژی آن برای چرخش آب بالاست. معایب این سیستم مشکلات مکانیکی در کنترل دستگاه های چرخش آب و ناکافی بودن زمین است.
استخر های مستطیلی پرورش
امروزه بیشتر از حوضچه های مستطیلی پرورشی بصورت انفرادی و یا چند واحد بصورت پشت سر هم استفاده می شود که با یک دیواری از وسط به دو بخش تقسیم می شود یا کانال بصورت مارپیچی می باشد یا کانال ها در امتداد یکدیگر قرار دارند.
در این کانال های کم عمق، حجم محیط کشت در مساحت زیادی پخش شده است و نسبت حجم به سطح افزایش می یابد و بسیار کاربردی است. در بیشتر استخرهای مستطیلی ساده در کف آن یک سوراخ بیشتر وجود ندارد که سوراخ با ورقه های پلاستیکی نازکی پوشیده شده است.
ساختار بعضی از این استخرها کاملا ساده و ارزان است و بدون مهارت فنی ساخته شده بعضی اوقات عواملی مثل چین خوردگی پلاستیک یا سوراخ شدن و آسیب دیدن آن سبب تجمع حباب آب و تجمع گاز زیر ورقه پلاستیکی شده و می تواند مشکلات عمده ای بوجود آورد.
تقریبا همه تولید کنندگان تجاری جلبک اسپیرولینا از کانال های مستطیلی کم عمق برای کشت جلبک استفاده می کنند و جریان آب را هم توسط هواده های پدالی تامین می کنند. قطر چرخ های هواده می تواند از 2 – 0/7 متر متغییر باشد.
مواد مورد استفاده در طراحی استخر پرورش
موادی که در ساخت دیواره ها، کف و کناره های استخر ساخته می شوند، بسیار اهمیت دارند. مواد مورد استفاده در کناره های استخر از شن، رس، آجر یا سیمان، پلاستیک های مقاوم نسبت به نور فرابنفش و فایبرگلاس پی وی سی یا پلی اورتان می باشد. مواد مورد استفاده در دیواره وسطی استخر بدلیل تماس مستقیم با محیط کشت و تعیین کدورت،
فرسایش و رسوخ حائز اهمیت است و جنس آنها باید بادوام و یکنواخت باشد نسبت به مواد شیمیایی و نور فرابنفش و تغییرات دما مقاوم باشد و غیر سمی بوده و به راحتی قابل اتصال باشد. عمدتا از ورقه های پلاستیکی پی وی سی مقاوم به فرابنفش یا ورقه های پلی اتیلن مقاوم به فرابنفش سفید استفاده می شود.
از سیمان هم می توان استفاده کرد ولی هزینه اولیه بالایی می خواهد ولی سال های زیادی می توان از آنها استفاده کرد و ارزش اقتصادی در آن صورت بیشتر است.همه مواد فواید و مضراتی دارند که ثبات آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. ترکیب مواد مختلف می تواند نیازهای مناطق مختلف استخر را تامین کند.
تولید جلبک در سیستم های بسته
صرف نظر از موفقیت های بدست آمده در سیستم باز، فتوبیوراکتورها استفاده های فراوانی در زیست فناوری ریزجلبک ها دارد. در این سیستم پارامترهای مهم زیست فناوری به شدت تنظیم و کنترل میشود که دارای فواید زیر است :
- کاهش خطر آلاینده ها
- فقدان CO2
- استفاده مجدد از محیط کشت
- کنترل آب و دما
- طراحی فنی و قابل انعطاف
با توجه به اینکه سیستم های باز مفید هستند، کشت انبوه ریزجلبک ها در آینده نیازمند به سیستم های بسته است بطوری که گونه های جلبکی در شرایط زیست محیطی با گزینش بالا رشد نمی کند. محصول نهایی باید عاری از آلودگی فلزات سنگین و سایر میکروارگانیزم ها باشد. در سیستم های بسته 2 طرح پایه وجود دارد :
- راکتورهای تخت
- راکتورهای لوله ای.
اساس این راکتورها کاهش مسیر نور و افزایش میزان نور در دسترس به سلولهاست. راکتورهای بسته چندین مزیت دارند از جمله محیط کشت جلبک اسپیرولینا تمیز است، کارایی بالا در مصرف نور زیاد، محصول تولیدی زیاد،
کنترل دما و توانایی استفاده از نور روزانه طبیعی در محیط سرپوشیده و بدور از هر گونه آلودگی است. کنترل رشد بهتر است و کارایی فتوسنتز بالاتر است اما در سالهای اخیر فواید زیادی از طراحی سیستم های بسته برای کشت جلبک نشان داده شده است.
سیستم های لوله ای بسته
بدلیل نیاز به تولید محصول جلبکی خوب با ارزش غذایی بالا و شرایط استریل از سیستم های بسته استفاده می شود. اولین بار سیستم های لوله ای در محیط بیرون توسط شرکت A.D.Little در پشت بام ساختمان شرکت انجام شد.
آنها بعدا متوجه نشت از پلاستیک های لوله ای شدند و محیط کشت جلبک اسپیرولینا از آن بیرون ریخت. در سال های اخیر طراحی های پیشرفته ای برای بیوراکتورهای زیستی نوری در لوله های پلاستیکی در فرانسه، ایتالیا و آمریکا انجام شد.
بیوراکتورهای استوانه ای
راکتورهای استوانه ای از جنس استیل و به شکل استوانه با قطر 20 تا 60 سانتی متر و ارتفاع 35 تا 100cm و حجم 20 تا 250 لیتر ساخته میشود. بالای استوانه با درپوش صاف استیل و کف آن از 2 لایه استیل برای چرخش آب و کنترل دما طراحی شده. بیشتر این راکتورها دارای سیستم نوردهی داخلی می باشند.
جلبک ها توسط یک همزن معلق شده و به گردش در می آیند. هوای استریل و CO2 بداخل راکتور وارد می شود. بعد از سپری شدن دوره رشد سیستم خاموش شده و به جلبک ها فرصت ته نشینی می دهند و توسط عملیات ساکشن از کف خارج می شوند.
برداشت جلبک
فرایند جدا کردن سلولها از محیط کشت بسیار مشکل است. جلبک اسپیرولینا هر چند رشته ای است و به اندازه کافی بلند است توسط فیلتر کردن برداشت شده است. از غربال های متحرک می توان برای جداسازی استفاده کرد ولی سلول های ظریف آن آسیب می بیند.
صافی های بسیار ریز روش دیگری است که فواید بسیاری برای اتوتروفی و هتروتروفی دارد. برای تولید ریزجلبک ها به روش اقتصادی باید برای برداشت و متراکم کردن محلول جلبکی از فناوری های خاصی استفاده کرد.
فیلتراسیون براساس ثقل
ارزانترین و ساده ترین روش برای جداسازی مواد معلق از مایعات براساس نیروی ثقلی غربال و صافی است. اگر ذرات کشش و فشار خاصی را نشان دهد این فرایند مشکل می شود مثل جلبک های تک سلولی کلرلا و سندسموس. در صورتی که اسپیرولینا و اسیلاتوریا بدلیل رشته ای و کلونی بودن محدودیت دارد. برای فیلتر کردن جلبک اسپیرولینا معمولا از مواد پارچه ای استفاده می شود.
ریز غربال : ریزغربال ها در ابتدا برای حذف ذرات موجود در فاضلاب در حین خروج از نیروگاه ها بکاربرده می شد اما امروزه در فن آوری های تولید ریز جلبک ها هم استفاده می شود. این وسیله برای ریز جلبک های رشته ای استفاده می شود و برای حذف جلبک های کوچک تر که نمی توانند روی توری های با چشمه 20 میکرون بمانند، مناسب نیست. با این کار می توان محیط کشت غنی با کمترین گونه های جلبکی مزاحم داشت.
سانتریفیوژ : سانتریفیوژ بهترین راه جدا کردن جلبک های رشته ای و غیر رشته ای است.
خشک کردن جلبک
خشک کردن 30 درصد هزینه تولید را در بر می گیرد. سیستم های مختلفی برای خشک کردن جلبک اسپیرولینا وجود دارد که از نظر صرف هزینه و انرژی مورد نیاز با هم فرق می کنند. این عامل روی ارزش غذایی و مزه محصول تاثیر می گذارد.
در همه این روش ها زمانی که جلبک برداشت می شود، توده جلبکی تغلیظ میشود تا جایی که کمتر از 10 درصد آب داشته باشد. رطوبت باعث فساد می شود به همین دلیل خشک کردن یکی از مهمترین مراحل تولید جلبک است.
خشک کردن در آفتاب :
ساده ترین و ارزانترین روش خشک کردن است هرچند این روش بستگی به شرایط آب و هوایی می تواند خطر فساد را افزایش دهد. اگر جلبک برای مصرف غذایی باشد استفاده از آفتاب در خشک کردن خیلی مناسب نیست زیرا نور خورشید نمی تواند دیواره سلولزی سلولی جلبک را جدا کند.
اسپیرولینای تغلیظ شده را روی سینی ها که با ورقه های پلاستیکی پوشیده شده پخش می کنند و در محلی دور از گرد و غبار برای خشک کردن در مقابل آفتاب قرار می دهند. صفحات خشک شده جلبک براحتی از ورقه پلاستیکی جدا می شود. برای کارایی بالا در روش خشک کردن با آفتاب نباید ضخامت لایه پخش شده بیش از 0/75 سانتیمتر باشد.
این روش برای واحدهای با کشت کوچک مورد استفاده است و در مقیاس بزرگ این روش هزینه زیادی برای تهیه پلاستیک ها و بستر می برد. جلبک اسپیرولینا جمع شده باید در آب اسیدی شسته شود که کربنات آن حذف شود سپس در دمای 18- درجه می توان مدت طولانی نگه داشت.
گرمای تشعشعی :
این روش زمان خشک کردن را در مقایسه با خشک کردن در آفتاب کاهش می دهد. این روش شامل یک اتاقک چوبی که درون آن رنگ سیاه شده است. میانگین دمایی آن به 65 درجه می رسد.
خشک کن غلتکی :
این روش هزینه زیادی نیاز دارد و محصول سالمی از نظر میکروبی و هضم تولید می کند. اسپیرولینای مرطوب را درون صفحه غلتان کرومی گرم شده قرار می دهند و مواد در اثر داغ شدن در مدت چند ثانیه خشک می شود و براحتی از دیواره جدا می شود. مطالعات تغذیه ای نشان داده محصولاتی که با این روش تولید شده اند پودر جلبکی با هضم بسیار بالا می باشند. برای تولید محصولات پولکی هم خیلی مفید است.
اسپری خشک کن :
یک روش معمولی برای خشک کردن جلبک اسپیرولینا استفاده از اسپری خشک کن است که محصول بسیار خوبی تولید می شود که برای تولید محصولات قرصی براحتی شکل می گیرد. در خشک کردن با آفتاب اسپیرولینای خشک شده بوی نامطبوعی می دهد و دارای آلودگیهای باکتری زیادی است.
ولی اگر برای استفاده حیوانات باشد می توان از آن استفاده کرد. کارایی این روش با خشک کن غلتکی برابری می کند اما نیاز به خمیر تغلیظ شده کمتری دارد و پودر با کیفیت خوب و کاملا یکنواخت تولید می کند.
محصول هضم پذیری کمتری دارد زیرا دمای جلبکی تغییر نمی کند. بدلیل عدم یکنواختی اسپیرولینای جمع شده احتمال خراب شدن دستگاه های اسپری کننده وجود دارد. مهمترین عیب آن مصرف زیاد انرژی است.